Fizyczny teatr tańca to chwytliwa fraza opisująca w zasadzie każdy sposób wykonania tańca który podąża za opowiadaniem historii za pomocą fizycznych technik. Istniej kilka tradycji wykonywania tańca które posługują się pojęciem „fizycznego teatru” , co prowadzi do pomieszania pojęć. Pojęcie „fizycznego teatru”  stosuje się między innymi do wykonań posługujących się pantomimą, technikami contemporary, fizyczną klownadą i komedią i akrobatyką.

Biorąc pod uwagę to że wykonania oparte na wymienionych technikach mogłyby być opisane jako „fizyczny teatr” , można wyróżnić czynnik narracji, czynnik postaci i opowieści.

Współczesny „teatr fizyczny” wyrasta z rożnych źródleł.  Pantomima i clownada ze szkoły Jaqua Lecoq w Paryżu miała niewątpliwie ogromny wpływ na rozwój współczenych form „fizycznej” ekspresji, a praktycy tańca tacy jak Steven Berkoff i John Wrigh właśnie tam popierali nauki. Podobnie Europa Wschodnia wywarła silny wpływ na „teatr fizyczny” poprzez postacie Meyerholda i Jerzego Grotowskiego, których to uważa się powszechnie za ojców „fizycznego teatru”.  Taniec współczesny także wywarł ogromny wpływ na to co nazywamy dziś „fizycznym teatrem” , częściowo dlatego że większość fizycznych teatrów wymaga od aktorów pewnej kontroli nad ciałem i giętkości rzadko spotykanej wśród tych którzy nie ma ją za sobą doświadczeń związanych z tańcem współczesnym. Współczesny „teatr fizyczny” ma także korzenie w formach Comedie dell’arte i w teatrze Aristofanesa.